Suplementy diety to nie leki

Zgodnie z definicją zawartą w art. 3 ust. 3 pkt 39 ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia, suplement diety to:

„środek spożywczy, którego celem jest uzupełnienie normalnej diety, będący skoncentrowanym źródłem witamin lub składników mineralnych lub innych substancji wykazujących efekt odżywczy lub inny fizjologiczny, pojedynczych lub złożonych, wprowadzany do obrotu w formie umożliwiającej dawkowanie, w postaci: kapsułek, tabletek, drażetek i w innych podobnych postaciach, saszetek z proszkiem, ampułek z płynem, butelek z kroplomierzem i w innych podobnych postaciach płynów i proszków przeznaczonych do spożywania w małych, odmierzonych ilościach jednostkowych, z wyłączeniem produktów posiadających właściwości produktu leczniczego w rozumieniu przepisów prawa farmaceutycznego”.

To co upodabnia suplement diety do leku to jego zewnętrzna postać (np. kapsułek, saszetek, tabletek). Natomiast tym, co łączy suplement z żywnością, jest cel stosowania – dostarczanie organizmowi składników odżywczych i fizjologicznych. W odróżnieniu od „standardowej” żywności suplementy diety dostarczają tych składników w skoncentrowanej formie (tj. w małej objętości/masie spożytego produktu).

Ze względu na swoją szczególną charakterystykę prawo żywnościowe reguluje je dosyć szczegółowo. Na poziomie unijnym jest to dyrektywa nr 2002/46/WE w sprawie zbliżenia ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do suplementów żywnościowych, natomiast na poziomie krajowym rozporządzenie Ministra Zdrowia w sprawie składu i znakowania suplementów diety3 implementujące przepisy wspomnianej wyżej dyrektywy (dalej jako: rozporządzenie o suplementach). Oznacza to, że do suplementów diety stosuje się zarówno ogólne przepisy dotyczące środków spożywczych, a ponadto także wskazane regulacje szczegółowe.